A Sound from a Broken Heart

Άραγε θα θυμάται κάποιος τ’ όνομά μας,
της ζωής μας τα εξαίσια φεγγάρια,
τα πάθη μας, τις λύπες, τα δεινά μας;
Άραγε υπήρξαμε ποτέ; Στα όνειρα μας!

Οι παραπάνω στίχοι είναι του Παντελή Ροδοστόγλου από τα Διάφανα Κρίνα από το album «Κάτι Σαράβαλες Καρδιές» του 1998.

Δεν θα είμαι ο μόνος που ακούει ένα κομμάτι, ή μερικούς στίχους και σοκάρεται, αλλά η δύναμη αυτού του κομματιού ήταν για εμένα κάτι σαν πολύ δυνατό χαστούκι.

Και η φωνή ; Προφανώς και η φωνή του τραγουδιστή, που ήταν σαν να έβγαινε από τα πιο σκοτεινά δωμάτια και τις κρυφές γωνιές της ψυχής μας.

Ο Θάνος Ανεστόπουλος έγραφε στίχους και τραγουδούσε για την αγάπη, τον έρωτα και τη ζωή μέσα από ένα πρίσμα δικό του όπου άλλος λίγο και άλλος πολύ το έχουμε βαθιά κρυμμένο μέσα μας και φοβόμαστε να το βγάλουμε προς τα έξω.

Μιλούσε για τους Ρεμπώ, Καρυωτάκη, Πόε, Μποντλέρ, Μπουκόσφσκι, Πολυδούρη, Nick Cave, Ίan Curtis φωτεινά και με αισιοδοξία αντίθετα από τους στίχους των παραπάνω.
«Το θέμα είναι να μην χάσουμε τον ρομαντισμό μας» έλεγε σε συνέντευξή του και είχε δίκιο.

Η συναυλία των Διάφανων Κρίνων μετά από πολλά χρόνια ξανά όλοι μαζί στην Τεχνόπολη τον Σεπτέμβρη του 2015, ήταν πέρα για πέρα μεγάλο γεγονός με τον Θάνο – και ας μου επιτραπεί ο ενικός – να ερμηνεύει τα τραγούδια τoυ group με μοναδικό τρόπο και με τη συγκίνηση να περισσεύει και από τον ίδιο αλλά και από τον κόσμο.

Για εμένα τα Διάφανα Κρίνα και ο Θάνος Ανεστόπουλος είναι ένα μεγάλο βιβλίο, που πρέπει να το διαβάζουμε και να ξεφυλλίζουμε τις σελίδες του ξανά και ξανά.

«Ζούμε όση ζωή θελήσουμε να ζήσουμε.»