INTO THE MERCY SEAT: SEDIMENT BRUISE

Αρχικά θα θέλαμε να μας πείτε κάποια πράγματα για τους SEDIMENT BRUISE, την διαδρομή σας, πως προσδιορίζετε μουσικά το συγκρότημά σας, τις επιρροές σας και τις δουλειές που έχετε κυκλοφορήσει έως τώρα και έπειτα να περάσουμε σε πιο δύσκολες ερωτήσεις.
Οι Sediment Bruise είναι μια παρέα που μέσες άκρες υπάρχει από τα μαθητικά μας χρόνια, αλλά επί της ουσίας και πιο συνειδητά από το 2012 και μετά όταν και ήρθε το τελευταίο χρονικά μέλος, ο Πάνος, να συμμαζέψει τα ασυμμάζευτα… Από τότε ξεκινήσαμε να δουλεύουμε πιο συντεταγμένα κάτι που είχε ως αποτέλεσμα την κυκλοφορία δυο δίσκων από το 2016 ως το 2019.
H διαδρομή μας ξεκίνησε από ένα παιδικό δωμάτιο το 1998, όπου δυο αδέρφια γρατζουνούσαν τις κιθάρες τους ενοχλώντας την γειτονία, πέρασε από ένα τιγκαρισμένο από συμμαθητές μαγαζί στο πρώτο live to 2000, γνωριμία και ηχογράφηση του πρώτου demo με τον Γιάννη Νάστα (Xaxakes) το 2001, κυκλοφορία του ομώνυμου πρώτου δίσκου το 2007 από την Plus Records σε διανομή Universal, ακολούθησε ένα άτυπο hiatus από το 2007 ως το 2011 λόγω σπουδών, φανταρικών κτλ, βρεθήκαμε ξανά το 2011 ξεκινώντας να δουλεύουμε το υλικό του A new disease, στο ενδιάμεσο κάναμε και δυο αξέχαστα live στο Λονδίνο, όπου γνωρίσαμε τον μετέπειτα παραγωγό μας Clive Martin με τον οποίο ηχογραφήσαμε τα A new disease (2016 Music Kitchen) και In-Between (2019, Ikaros Records).
Δεν αυτοπροσδιοριζόμαστε μουσικά, αλλά θα έλεγα ότι κινούμαστε στο ευρύτερο φάσμα της indie/alternative σκηνής με μερικές post-rock και prog-rock πινελιές να εμπλουτίζουν το τελικό ηχόχρωμα.
Αντλούμε επιρροές από την καθημερινότητα που έχει ένας άνθρωπος που (όπως εμείς) ανήκει στην εργατική τάξη με την σύγχρονη έννοια. Μουσικά τακιμιάζουμε με την post-punk κατάθλιψη των 80s, την urban-rock των 90s και γενικά από οτιδήποτε μας κάνει κλικ. Μεγάλες καψούρες αποτελούν οι Radiohead, dEUS, The Cure, Tool.
Θα ήθελα χωρίς υπεκφυγές να μου πείτε γιατί μια δισκάρα σαν το ‘In-Between’ έμεινε ένα σχεδόν κρυμμένο μυστικό της εγχώριας alternatiνe σκηνής την χρονιά που μας πέρασε και δεν φιγούραρε σε υψηλές θέσεις στις λίστες του 2019. Γιατί ένα LP με σπουδαία παραγωγή, με δεμένο ήχο και με αρκετά τραγούδια για πρώτο single, δεν έφτασε στα αυτιά περισσοτέρων.
Για αυτό φοβάμαι ότι θα πρέπει να ρωτήσεις αυτούς που φτιάχνουν τις λίστες! Αν και για να μην παραπονιέμαι, συγκριτικά με το A new disease του 2016 που δεν έλαβε ούτε μια κριτική (εν μέρει αυτό οφείλεται και στην τότε δισκογραφική μας…), το In-Between έλαβε καλύτερης αντιμετώπισης μιντιακά, με κριτικές και αναφορές σε αρκετά (κυρίως indie) μέσα. Και η αλήθεια είναι ότι τα περισσότερα από αυτά τα μέσα μας περιέλαβαν στις λίστες τους με τους καλύτερους δίσκους του 2019 και για αυτό τους ευχαριστώ.
Αν θέλεις τώρα να το δούμε πιο σφαιρικά το θέμα, συμβαίνουν 2+1 πράγματα ταυτόχρονα: α) υπάρχει τόση πολλή μουσική διαθέσιμη πλέον, από τόσους διαφορετικούς καλλιτέχνες ανά τον κόσμο αλλά και στην Ελλάδα, που υπάρχει η ρεαλιστική πιθανότητα κάτι πραγματικά καλό να μην φτάσει στα αυτιά του περισσότερου κόσμου. Είναι αρκετοί οι φίλοι των Sediment Bruise που μας λένε ότι μας βρήκαν από σπόντα β) έχει να κάνει και με το budget που μπορεί κανείς να διαθέσει για προώθηση. Μιλώντας για τους Sediment Bruise (και πιστεύω καλύπτω το σύνολο των ανεξάρτητων μουσικών), είμαστε μια DIY και κυρίως PIY (Pay-It-Yourself) μπάντα, οπότε όταν έχεις πληρώσει για την παραγωγή ενός δίσκου σαν το In-Between, είναι δύσκολο να σου περισσέψει budget για προώθηση στον χρόνο που χρειάζεσαι την προώθηση. Οπότε πρακτικά, στέλνεις την μουσική σου δωρεάν παντού και ότι σου κάτσει. Εκεί παίζει ρόλο ο +1 παράγοντας που λέγεται networking ή στα ελληνικά «κλίκα»…
Πόσο ώθηση σας έδωσε η εμφάνισή σας στο Ράδιο Αρβύλα και γενικότερα αντιλαμβάνομαι ότι προσπαθείτε πολύ μέσω live εμφανίσεων να έρθετε σε επαφή με το κοινό, οπότε πως σκοπεύετε με τις αντίξοες συνθήκες που έφερε η πανδημία να προωθήσετε την δουλειά σας. Γιατί δεν βλέπουμε ελληνικά γκρουπ σε live εμφανίσεις μέσω zoom όπως ανεβάζουν στο youtube και στο facebook ξένα γκρουπ. Ίσως τώρα που ο κόσμος έχει κλειστεί μέσα να έχει περισσότερο χρόνο να ψαχτεί μουσικά.
Γενικότερα, όταν εμφανίζεσαι στην τηλεόραση δίνεται η δυνατότητα να σε γνωρίσει κόσμος που μέχρι τότε ίσως δεν σε ήξερε, οπότε είναι σημαντικό. Δεν σου κρύβω ότι είμαστε μια μπάντα που γουστάρουμε τα live και παίρνουμε ζωή μέσα από αυτά. Ίσως ακούγεται κλισέ, αλλά στην πράξη είναι ιδιαίτερα καυλωτικό για ένα μουσικό να πηγαίνει για live και να ακούει το κοινό να τραγουδά τους στίχους. Κι αν πεις ότι στην Ελλάδα αυτό είναι κάτι που λίγο πολύ από ένα σημείο και μετά το περιμένεις, δεν περιμέναμε ποτέ ότι στην περιοδεία μας στην ανατολική Ευρώπη το φθινόπωρο του 2019, θα υπήρχαν στο κοινό άτομα που τραγουδούσαν τους στίχους από τα περισσότερα κομμάτια του set. Ειδικά όταν μερικοί από αυτούς σου πιάνουν την κουβέντα μετά το live και σου λένε ότι ταξίδευαν όλη μέρα για να έρθουν να σε δουν, εκεί λιώνεις… Αλλά αυτή είναι η δύναμη της μουσικής. Είναι η ίδια δύναμη που ώθησε και εμάς να αφήσουμε δουλειές, γυναίκες και παιδιά για να φύγουμε σε περιοδεία.
Τώρα, η πανδημία έχει φέρει τα πάνω κάτω, και ειδικότερα για τους ανεξάρτητους καλλιτέχνες ισχύει το εξής: ο ισχυρός γίνεται ισχυρότερος και ο ανίσχυρος καταβαραθρώνεται. Είναι πολύ δύσκολο για έναν ανεξάρτητο μουσικό να οργανώσει online εμφάνιση χωρίς να κάνει εκπτώσεις στην ποιότητα που θέλει να προσφέρει στο κοινό του. Οπότε 99% δεν την κάνει. Στον αντίποδα, ένας ήδη γνωστός καλλιτέχνης, έχει την υποδομή και τα μέσα να το κάνει ευκολότερα. Και μην ξεχνάμε και τον βιοπορισμό έτσι; Προσθέτει κι αυτό με την σειρά του μια extra δυσκολία στο όλο εγχείρημα.
Σε σχέση πάλι με τα live, λίγο πριν την επέλαση του COVID-19,την τελευταία 3ετία δεν ήταν λίγες οι φορές που σε συναυλίες ξένων καλλιτεχνών και συγκροτημάτων δεν υπήρχε support group. Αναρωτιέμαι ευθέως, γιατί στο τελευταίο live των DEUS στο Fuzz να μην είναι support οι SEDIMENT BRUISE…και θα παρακαλέσω πολύ να μην μου δώσετε μια διπλωματική απάντηση του στυλ …θα ήταν μεγάλη μας χαρά, δεν έτυχε, ελπίζουμε στο μέλλον…
Εδώ τώρα ξύνεις πληγές… Επειδή ασχολούμαστε προσωπικά με την προώθηση της μπάντας (αν δεν το κάνουμε εμείς δεν θα το κάνει κανείς άλλος για εμάς) όλα αυτά τα χρόνια έχουμε έρθει σε επαφή σχεδόν με όλους τους διοργανωτές τέτοιων εκδηλώσεων στην Ελλάδα, οπότε έχω να σου διηγηθώ μια σειρά από σκηνικά. Υπήρξε διοργανωτής ο οποίος μου ζήτησε μπροστάντζα 2000 ευρώ για να κανονίσω την παρουσίαση του δίσκου της μπάντας στο μαγαζί του με αντάλλαγμα την εμφάνιση σε καλοκαιρινό φεστιβάλ που ο ίδιος διοργάνωνε. Η απάντηση φυσικά και ήταν όχι, γενικά μας αρέσει να πληρωνόμαστε για να παίξουμε, όχι το αντίθετο. Σε συναυλία γνωστής post-rock μπάντας, ο διοργανωτής της εκδήλωσης μας επιβεβαίωσε ότι θα αποτελέσουμε το opening act, αλλά βλέπαμε τον καιρό να περνάει και να μην το ανακοινώνει. Τελικά, 3 ημέρες πριν το live μας ενημέρωσε ότι η ξένη μπάντα δεν ήθελε support σχήμα. Και δυο μέρες πριν το live ανακοίνωσε άλλη μπάντα για support. Τώρα οι dEUS που αναφέρεις είναι γλυκό-πικρή ιστορία. Θα γουστάραμε πολύ να ανοίξουμε την συγκεκριμένη συναυλία που αναφέρεσαι, το επετειακό για τα 20 χρόνια του Ideal Crash, γιατί η αλήθεια είναι ότι η μπάντα μας επί της ουσίας δημιουργήθηκε στην παρουσίαση του Ideal Crash στην Αποθήκη του Μύλου, στην Θεσσαλονίκη, το 1999. Οπότε το είδαμε σαν κάτι καρμικό, και έτσι το προτείναμε στην εταιρία διοργάνωσης. Φυσικά και δεν λάβαμε απάντηση, έστω αρνητική στην λογική ότι guys δεν θα υπάρξει support (όπως κι έγινε). Όχι ότι ήταν υποχρεωμένοι βέβαια, just sayin’.
Η αλήθεια είναι ότι έχουμε φάει τόσα πολλά άκυρα ανά τα χρόνια, που ίσως και να ακούγομαι λίγο γκρινιάρης. Αλλά στο θέμα support ισχύει το πατροπαράδοτο ελληνικό «αν έχεις μέσο διάβαινε…».
Τα σχέδια σας για το μέλλον και δεδομένου ότι είστε και μια σχετικά πολυμελή μπάντα πως θα καταφέρετε να κρατήσετε την συνοχή σας και πως καταφέρνετε να κρατάτε το ηθικό σας ψηλά με τόσες αντίξοες συνθήκες που έχει φέρει η πανδημία σε μια ελληνική ανεξάρτητη σκηνή που αντιμετώπιζε ήδη από πριν ένα δύσκολο περιβάλλον.
Η αλήθεια είναι ότι το πρώτο lockdown μας βρήκε μερικές ημέρες μετά την sold-out συναυλία μας στις Σέρρες, πατρίδα δυο μελών της μπάντας, οπότε προλάβαμε να κλείσουμε τις εμφανίσεις για την προώθηση του In-Between και να μπούμε στην καραντίνα με σχετικά γεμάτες μπαταρίες. Με το που τελείωσε λοιπόν η καραντίνα τον Μάιο, ξεκινήσαμε να δουλεύουμε υλικό για τον επόμενο δίσκο μας. Σχεδιάζαμε να τον ηχογραφήσουμε την άνοιξη του 2021 και να τον κυκλοφορήσουμε φθινόπωρο, αλλά αυτό το δεύτερο lockdown μας έχει φρενάρει απότομα οπότε δεν μπορώ να πω κάτι συγκεκριμένο. Είμαστε στις επάλξεις, όσο μπορούμε δουλεύουμε τις ιδέες μας χωριστά και περιμένουμε πως και πως την λήξη του απαγορευτικού προκειμένου να ξαναβρεθούμε στο στούντιο.
Μετά από τόσες “ζόρικες” ερωτήσεις ήρθε η ώρα για την τελευταία ερώτηση που είναι ίδια σε κάθε καλεσμένο του INTO THE MERCY SEAT.Πέστε μας ποια ερώτηση δεν σας τέθηκε και θα θέλατε να σας τεθεί γιατί θα θέλατε οπωσδήποτε να αναφερθείτε στο περιεχόμενό της, ή πείτε μας κάτι που αναρωτιέστε συνέχεια και αποφεύγετε ή δεν έχετε βρει ακόμα την απάντηση.
Music is the antidote to lockdowns!

https://sedimentbruise1.bandcamp.com/

https://www.facebook.com/sedimentbruise/
https://www.sedimentbruise.com

Share:
BsideRiff - 2019